Ravenna Hunt-Hendrix zit niet verlegen om dadendrang. Na onder meer een filosofisch manifest over blackmetal en het opera-album Origin Of The Alimonies (2020) komt haar band nu met een dubbelalbum van tachtig minuten. En al meteen bij de eerste twee nummers pakt ze je stevig bij je nekvel.

Het begint nog rustig met een zalvend koorintro, maar op Djennaration gaan meteen alle registers open: blackmetal, een koor, strijkers, djent, een toefje breakcore en een atonale fluit vechten tegelijkertijd om aandacht. En dan glitcht het af en toe ook nog, alsof je computer de kakofonie ook niet meer aankan. Anderhalf uur Liturgy is een vrij heftige achtbaan. Hunt-Hendrix gooit daar met fluiten, subtiele percussie en een marxophone gelukkig wat strategische rustpunten in, die soms doen denken aan avant-gardisten als Karlheinz Stockhausen en John Cage. Is dit een plezierige plaat om te luisteren? Dat durf ik door de hypernerveuze opeenvolging van ideeën niet meteen te zeggen, alhoewel er soms prachtige stukken komen bovendrijven (in Haelegen II bijvoorbeeld). Maar blackmetal moet schuren en dat doet het bij Liturgy al jaren, ook tegen de eigen strenge genreregels. Alleen daarom is deze plaat al interessant.