Slim van de Brit om zijn soloproject in bandvorm te gieten, dan kunnen we niet zeiken over de stempel die zijn beroemde collega drukt. Die is namelijk erg groot, soms overschaduwt hij zelfs de leider. Zowel op gitaar als zang voorziet Howard de nummers van dat filmische sfeertje dat zijn eigen liedjes doorgaans ook hebben. En net als zijn eigen liedjes zijn ook de nummers van A Blaze Of Feather daarom bijzonder fraai, met meer dan een paar uitschieters. Requiem, een soort Sigur Rós-light met mooie samenzang en subtiele saxofoon, is zo’n hoogtepunt. Ook het daar haaks op staande Behold, waarin alle bandleden zachtjes zingen terwijl je alle beesten in hun instrumentenkoffers dreigend hoort grommen, is een prachtnummer. A Blaze Of Feather levert hier een sfeervol debuut vol mooie indiesongs af, die live waarschijnlijk net iets spettender uit de verf zullen komen. Gaat dat kortom zien op Lowlands, waar dit ‘bandje van Ben Howard’ een van de verrassingen kan blijken.