Het zag zwart van de mensen op de Große Freiheit in Hamburg. Het is een straat aan de Reeperbahn, waar de rauwheid van weleer in een toeristisch jasje van nepleer is gestoken en de silhouetten van The Beatles toekijken. Die speelden er, in de Kaiserkeller en de Star Club, plekken die niet meer bestaan of op z’n minst onherkenbaar zijn.
Op die avond in 2024 speelde Laufey op die historische grond en het was er druk, met héél jonge mensen. Tieners en twintigers stroomden in groten getale toe om de IJslandse zangeres te zien – een zangeres die de blik op het verleden richt. En dan niet het verleden van de rock en de roll, maar het verleden dat zich even verderop in plechtige schouwburgen afspeelde. Een blik op romantische jazzpop, gezongen met zoetgevooisde stem, met strijkers als een lieve arm op de schouder. A Matter Of Time is haar derde, en de koers die ze op haar eerste twee albums insloeg, zet ze voort.
Als een tijdmachine die is teruggekeerd, want hoewel haar muziek rokerige balzalen en oogcontact dwars door een traag dansende massa oproept, is ze ontegenzeggelijk ook een kind van haar tijd. Een enorme verdienste, want het zijn vooral de kind’ren van haar tijd die betoverd worden door een genre dat decennia in de muffe krochten van de popmuziek zat opgesloten. Liedjes als Clockwork lijken zo uit een musical weggelopen. Het prachtige Forget Me Not is een prestatie van formaat: ze weet muziek die kan klinken als louter eerbetoon te vormen naar een persoonlijk liedje. Soms dwaalt ze af, zoals in Castle In Hollywood, waarin ze richting moderner helden kijkt, Taylor Swift in het bijzonder. En Tough Luck kent zelfs iets wat op een beat lijkt – de kristallen champagneglazen rinkelen. Het zijn eerbiedwaardige pogingen om zich iets verder uit te strekken, pogingen die niet altijd helemaal slagen. Maar er is altijd weer een langzame dans in zwart-wit die meer dan overtuigt.
