Hij haalt, in alle stilte, herinneringen op aan een verloren liefde en hoe sommige muziek hem steeds weer terugvoert naar die pijnlijke breuk (Summer Music). Hij viert de onschuld van de jeugd. Hoe fijn was het leven van de tienerrebel (Riot Grrrrls) en hoe leeg lijkt het nu? Dat verlangen naar iets wat ooit was, iets wat vervlogen is, klinkt in alle tien liedjes door. Soms is het een walsje, soms een pianoballad; frivoliteiten zijn aan Ashworth niet besteed. Hij houdt het simpel en is meer een bard en songsmid (type Mark Everett, Dave Callahan, Will Oldham) dan hij ooit is geweest.