Zo is er een thema: (kern)oorlog en politiek. Klinkt diepzinnig, toch? Na een intro horen we flarden uit een interview met Robert Oppenheimer, leider van het team dat de eerste atoombom maakte, uit 1965. Openingstrack Burning In The Skies – na een intro en de speech het eerste echte nummer – gaat vervolgens op dat thema door. Tenminste, dat wil Linkin Park ons laten geloven. ‘I’m swimming in the smoke / Of bridges I have burned / So don’t apologize / I’m losing what I don’t deserve’, zingt een immer gekwelde Chester Bennington, hierbij begeleid door een saai pianodeuntje. De rest van het album is al niet veel beter. Alleen op Blackout horen we even weer de screams en scratches die Hybrid Theory (2000) tot een klassiek album maakten. De raps van Mike Shinoda zijn kinderlijk, de bombast verhult de leegte niet en van de vijftien nummers blijven er maar negen over als we het intro en intermezzo’s met gedeeltes uit historische speeches niet meetellen. Wat woorden van grote denkers tussen je nummers proppen, maakt van een album nog geen conceptalbum, lieve jongens. Linkin Park wil Radiohead zijn. En Public Enemy. En Rage Against The Machine. A Thousand Suns zorgt dat Linkin Park voor altijd dat bandje zal blijven met dat ene geweldige album dat daarna krampachtig probeerde vernieuwend te zijn.