Het Guided By Voices van de garagerock heet Thee Oh Sees (en de Robert Pollard van dienst John Dwyer) en hun jaarlijkse platen zijn vooralsnog een stuk onderhoudender dan die van het latere GBV, maar zo’n sjabloontje begint na het ijzersterke Floating Coffin (2013), het ijzersterke Drop (2014) en het ijzersterke Mutilator Defeated At Last (2015) nu toch wel verleidelijk te worden. Er kan bijvoorbeeld steevast ‘Nieuw jaar, nieuwe Thee Oh Sees!’ in, alsmede de pay-off ‘Voor wie zijn garagerock graag weird en onvoorspelbaar blieft, meer Butthole Surfers dan Stooges, zeg maar.’ Daarna zal ik melden, voor de instappers, dat Thee Oh Sees al bijna twintig jaar bestaat en niet per se aan popliedjes doet, maar wel aan lekker treiterige, harkende, bonkige en zoemende clusterbommetjes vol malle stijlcitaten. Vervolgens pakken we de nieuwe plaat erbij, voor de voorbeelden: neurotische garagepunk (Dead Man’s Gun), overstuurde pseudo-stoner (Ticklish Warrior), net-niet bloedirritante krautrock-instrumentaaltjes (Jammed Entrance, Unwrap The Fiend Pt. 2), psychedelische sixtiesrock (Plastic Plant, The Axis), briesende punkabilly (Gelatinous Cube) en zelfs ambient op z’n John Dwyers (Crawl Out Into The Fall Out), enfin, zolang het maar illustreert waar een nieuwe Thee Oh Sees-plaat steevast op drijft: gekte en opwinding. Maar daarna kan de uitsmijter toch echt van stal: op naar de volgende!