Dankzij Aan Het Licht ben ik ook als thuisluisteraar om. Album nummer twee is verzorgder dan het debuut, zonder daarbij aan spontaniteit in te boeten. Een zin die niet helemaal in het metrum past, wordt gewoon een stukje sneller gezongen en als iets niet rijmt, dan rijmt het maar niet. Dat heeft deze keer niets met haast te maken. Het draait om balans en met die balans zit het goed. Met de rest trouwens ook. Alles aan Clean Pete is verfrissend. De zang die soms naar vals neigt en juist daardoor intrigeert; dat ze geen vergezochte metaforen nodig hebben om poëtisch te zijn; dat de cello wordt ingezet als tweede stem en niet om de melancholie te onderstrepen. Wat niet wil zeggen dat Aan Het Licht niet melancholisch stemt. Het is als recensent verboden muziek aan seizoenen te koppelen, maar ik heb al de hele dag enorme zin in slagregen en pepernoten.