Elektronica, samples, drones, momenten van tere introspectie, heftige uitbarstingen en sferen vol duisternis zijn ook de lijnen door de muziek op deze plaat – geproduceerd door John Congleton, eerder in de weer met St. Vincent en R. Kelly, voor zover dat hoekstenen zijn in het invloedenspel van Chelsea Wolfe. Misschien wel, misschien niet. Haar stem is ijl, maar toch gedragen en doordringend, en krijgt opwindend tegenspel van de nodige ruwheid en drama in de productie. Dit is zware kost, die niet in elk nummer even overtuigend neerslaat. Maar stug doorluisteren leert dat er in de psyche van Chelsea Wolfe heel wat spannends omgaat. De manier waarop ze dat verwoordt, en verklankt, kruipt je uiteindelijk wel onder de huid. Alweer een zieltje gewonnen, zal ze dan wel denken.