Zeventig is hij en inmiddels gestopt met het spelen van zijn oude hits. Maar de stem doet het nog en de ideeën blijven komen, dus waarom niet een nieuw album. Boudewijn de Groot is een van die popartiesten die verkennen tot hoe oud je geloofwaardig muziek kunt blijven publiceren . . .

Stilistisch past Achter Glas naadloos in dat rijtje. De verschillen zijn subtiel. Het gitaarwerk is in een aantal liedjes wat prominenter, zeker in de opener Heemsteeds Dreef, waarvoor Golden Earring-gitarist George Kooymans meetekende. De productie van de Vlaming Jean Blaute is subtiel en bijzonder muzikaal, wat een mooi contrast oplevert met het toch altijd wat sonore stemgeluid van De Groot. Voor de teksten tekende Boudewijn ditmaal zelf. Hij schrijft iets introverter dan Lennaert Nijgh, maar klinkt ook heel vanzelfsprekend. De toon is bespiegelend. Meer dan ooit durft De Groot de luisteraar dichtbij te laten komen. In Ik Ben Een Zoon vertelt hij over het vroege overlijden van zijn moeder in – toen nog – Nederlands Indië. Ook het tweeluik Metamorfose / Anamorfose gaat over zijn familie. In de Heemsteedse Dreef staan we haast bij hem thuis op de stoep. Mooi melancholiek zingt hij over het Weerzien met een oude geliefde, met wie hij ooit ‘de zoete droom van samen ouder worden’ deelde, voordat die werd verstoord en liefde een nieuw gezicht kreeg. De jaren zestig, waarin hij samen met Nijgh naam maakte, echoën na in Geen Uitzicht: ‘Alles is hetzelfde, haast hetzelfde lied / Alleen was jij er toen er wel en nu ben jij er niet’. Het afscheid ligt in veel liedjes op de loer. Schijnbaar luchtig zingt hij erover in Lola Is Geveld. Het is een van de vele kleuren en diepere lagen op Achter Glas, waarop Boudewijn de Groot overtuigend laat horen hoe popliedjes ook op latere leeftijd betekenis kunnen houden.