Keurig chronologisch komen ze voorbij, de ongeslepen diamantjes uit de salad days van Jack en Meg White, de eerste signalen van White’s compositorische vakmanschap (zoals het tussen The Beatles en Spoon gesandwichte Apple Blossom), de aandoenlijke bijna-kinderliedjes (We’re Going To Be Friends) en natuurlijk dat oergeestige duetje met Holly Golightly (Well It’s True That We Love One Another),waarna plaat 1 – geheel in het teken van The White Stripes – afgesloten wordt met het opvallend felle Effect & Cause (van zwanenzang Icky Thump). De tweede helft van Acoustic Recordings gaat over Wat Erna Kwam. Dat Coca-Cola-liedje bijvoorbeeld (het dientengevolge fris getoonzette Love Is The Truth), maar ook en vooral ‘gelegenheidsproject’ The Raconteurs, hier aanwezig met misschien wel het meest intense en bezielde werk van deze hele verzamelaar: een Bluegrass Version van Top Yourself en een Acoustic Mix van het onheilspellende Carolina Drama. De rest omvat songs van White’s soloalbums Blunderbuss en Lazaretto, deels in afwijkende versies. Waarmee – het mag geen verrassing heten – Acoustic Recordings 1998-2016 een welkome staalkaart is geworden van waar de eigengereide zanger, muzikant en songwriter John Anthony Gillis zoal toe in staat is. Al ontbreekt er natuurlijk, zeker als we ’t over de gitaargod White hebben, iets essentieels. Mag ik daarom nú alvast pleiten voor een Electric Recordings 1998-2016′