Enter Savages, het Londense all female postpunkkwartet (dat beslist níet zo genoemd wil worden, maar dat maken wij wel uit) dat in 2013 debuteerde met het furieuze Silence Yourself, in 2014 een nogal onbeluisterbare avant-jazznoiseplaat met het Japanse Bo Ningen uitbracht en met Adore Life nu de postpunk-lat voor 2016 komt leggen. Vrij hoog, ook nog eens. Want ondanks dat net aangestipte nadeel – wie Savages hoort, hoort toch vooral een mix van Siouxsie-zang, Bauhaus-songstructuren, Dead Kennedys-gitaren en PiL-ritmiek – is Adore Life een gedreven en vooral bloedspannende plaat, waar de creativiteit en het enthousiasme vanaf druipen. Met name zangeres Jehnny Beth is on a mission, maar dat liet zich al voorspellen aan de hand van het persstatement dat vergezeld ging van Adore Life en waarin in de thematiek alvast werd aangestipt: ‘It’s about change and the power to change / It’s about metamorphosis and evolution / It’s about now, not tomorrow / It’s about recognizing your potential / It’s about being the solution, not the problem’. Enfin, dat dus. Beth verslikt zich er – al dan niet met opgestoken vingertje – regelmatig in, maar weet halverwege de plaat, in het dynamische sleutelnummer Adore, toch fraai te schetsen waar ze nu precies staat en, misschien wel, hoe zich dat allemaal verhoudt tot de rest van het album. Prachtig nummer bovendien, dat op zeker moment zelfs even volledig tot stilstand komt en vanaf dat punt langzaam opstoomt naar een climax. Er gebeurt sowieso véél op Adore Life. Contrasten – donker/licht, hard/zacht, gejaagd/beheerst – worden gezocht en gevonden, de ritmesectie springt soepel van tribale galop naar straffe punkfunk, gitariste Gemma Thompson zorgt voor decors in alle kleuren en intussen vliegen de melodieuze vondsten af en aan. Filler treffen we alleen in de vorm van het weinigzeggende When In Love, maar dat wordt meteen daarna de vergetelheid in gespeeld door het zoemende en sissende Surrender, dat zomaar een vergeten pareltje uit de hoogtijdagen van – we ontkomen er opnieuw niet aan – Siouxsie & The Banshees had kunnen zijn. En ja, da’s een compliment. Net als dit: sterke, krachtige en overtuigende plaat.