Hé, daar is alweer de jazzcat die zo goed is dat er een prijs naar hem vernoemd zou moeten worden. Teus Nobel, Nederlands trompettist, bugelspeler en de vleesgeworden veelzijdigheid. Nadat hij onder meer ‘dirty electronic jazz’ en met een Edison bekroonde Braziliaanse muziek had afgeleverd, bracht hij in januari van dit jaar met zijn Liberty Group de met lof onthaalde old school-jazzplaat Human First uit.
After Hours is Nobels negende plaat sedert 2012 en het is de eerste waarop hij Amerikaanse jazzstandards speelt, terwijl hij eer betoont aan de muzikant die met Miles Davis en Lester Bowie tot de meest intrigerende trompettisten behoort: Chet Baker. Nobel ontlokt aan zijn trompet dezelfde weemoed als zijn Amerikaanse collega met zijn Let’s Get Lost-tragiek aan de dag kon leggen. Hij voorziet jazz-evergreens van nieuw leven met de deskundige inbreng van jazzgitarist Tim Langedijk en contrabassist Thomas Pol. In twee composities blaast saxofonist Benjamin Herman subtiel mee. Een daarvan is Blues For Paul. Dat is een van de twee werken die Nobel geschreven heeft en niet onderdoen voor de rest van After Hours. Het typeert het lef van Nobel dat hij dit stuk, hier ook aanwezig in een langere versie, doodleuk combineert met jazzclassics. De perfecte soundtrack voor een cooling down in de late uurtjes.
