Al vijf jaar maakt Ásgeir aanspraak op de titel IJslands Favoriete Zoon. Dýrð í Dauðaþögn werd er het bestverkochte debuut ooit en de Engelstalige versie In The Silence lanceerde zijn internationale carrière. De verwachtingen voor de opvolger waren sindsdien hooggespannen, vooral bij Ásgeir zelf. Onder druk . . .

Zijn bloed, zweet, tranen en twijfels zijn aan Afterglow niet af te horen; nergens klinkt het geforceerd. De teksten, geschreven door vader Einar, broer Thorsteinn en beste vriend Július, spelen zich naar goed IJslands gebruik vooral af in de schemering – tussen licht en donker, tussen droom en realiteit. Muzikaal schuift Ásgeir op in de richting van de elektronicagedreven popmuziek, met meer ruimte voor productionele foefjes. Opener Afterglow begint traditioneel, maar gaandeweg sijpelen gekke glitches door en mondt het nummer uit in een finale met meer lagen dan Inception. Die op de computer gecreëerde gelaagdheid is ook de ruggegraat van de verkapte r&b-track Unbound en de onwaarschijnlijke floorfiller I Know You Know. Op z’n meest poppy is Ásgeir in het met een vleugje Prince op smaak gebrachte Stardust. Op de momenten dat hij het ouderwets klein houdt, zoals in Nothing, New Day en vooral Hold (de enige keer dat hij in het IJslands zingt), valt eens te meer op hoeveel zeggingskracht – een opgewekt soort melancholie – die fluwelen stem van hem bevat. Op Afterglow verlegt Ásgeir zijn grenzen zonder te vergeten wie hij is en waar hij vandaan komt. Nu nog een IJslandse versie uitbrengen en het cirkeltje is weer rond.