Voor Alex Izenberg is muziek maken een adequate manier om het leven te ordenen en zijn angsten te beteugelen. De Californiër, die de diagnose paranoïde schizofrenie kreeg, doet dat op zijn vierde plaat Alex Izenberg & The Exiles voor het eerst geheel samen met zijn band. Die maakt het geluid voller en steviger.

Zoals altijd tieren de sixties- en seventies-invloeden welig in de rijk gearrangeerde kamerpopliedjes van Izenberg. Flarden J.J. Cale, Randy Newman, Laurel Canyon-folk en The Beatles (An Obscured Odyssey) waren rond in Izenbergs muzikale universum. Maar ook Devendra Banhart en Fleet Foxes zijn een referentiepunt en dat Phil Ek – die de eerste drie albums van die band produceerde – de plaat mixte, is dan ook geen toeval.

In het reine komen met wat er is geweest en je moeten verhouden tot een vooralsnog onbekende toekomst zijn terugkerende thema’s, in The Wraith Behind Our Eyes, Only The Moon Knows en Drinking The Dusk Away, waar strijkers en een saxofoon een vrolijk, levenslustig liedje van maken. Dreams Of Déjà Vu en Threaded Dances zijn zoetgevooisde nummers, vooral door de grote rol van de pedal steel. In het melancholieke As The Dawn Serenades The Dark lijkt Izenberg zich te verzoenen met zijn lot. Het is een troostrijke afsluiter van een fijne, warme plaat.