Halverwege openingstrack Committed To The Con halen we al opgelucht adem: de terugkeer van Alexisonfire is geen halfbakken reünie met oude wijn in nieuwe zakken. Geen plaat die vijftien jaar na dato de nalatenschap van een van de meest inventieve posthardcorebands in duigen trapt. Zoals zeg maar Refused wel deed met z’n nieuwe albums.

Nee, alles wat Alexisonfire zo onweerstaanbaar maakt, zit in dit eerste nummer. De rauwe vocalen van George Petit die in het refrein ondersteuning krijgen van de rasp van Wade MacNeil en de herkenbare hoge stem van Dallas Green. De net wat afwijkende riffs, de bijna plagerig langzame opbouw, de bevrijding bij het repeterende refrein ‘Which side are you on?’. Het langzame, psychedelische Sweet Dreams Of Otherness is ook al zo’n klassiek Alexisonfire-nummer, waarin de zangers elkaar aanvullen zoals, tja, alleen Alexisonfire dat kan. En toch voelt het geen moment alsof de band zichzelf herhaalt. Daarvoor gebeuren er teveel nieuwe dingen. De bijna gospelachtige a capella-vocalen waarmee Dark Night Of The Soul opent bijvoorbeeld, of de onverwachte punkvibe in Conditional Love. Door een klassiek, ziedend posthardcorenummer als Reverse The Cult is er ruimte voor een experimentelere track als Sans Soleil, waarin Dallas Green alle ruimte krijgt om zijn gevoeligere kant te tonen, net als in Blue Spade, dat ondanks het gemis aan scream vocals tot epische proporties stijgt. Otherness is alles waar we na al die tijd op gehoopt hadden. En meer. Een triomftocht.