‘Dystopian’ vanwege de grimmige, woedende muziek en teksten die de mannen maken en schrijven. Hun sound komt overduidelijk voort uit een hopeloze omgeving. ‘Soul’ omdat frontman en zanger Franklin James Fischer klínkt als een ouderwetse soulman en omdat Algiers’ muziek ouderwetse blazers, toetsen en meer van zulks bevat. Al hoor je die vooral in de verte, ergens achter het gebrul afkomstig van zowel slordig gestemde gitaren als woeste mannenstemmen. Soul, gospel, rock, punk, Afrobeat en elementen uit freejazz worden door deze band op één hoop gegooid. Als je naar invloeden gaat raden, kun je zowel Elvis Presley als Harriet Tubman noemen. Soms pakt Algiers’ mengelmoes te rommelig uit, zoals in valse start Walk Like A Panther en instrumental Plague Years, maar meestal weet de band erg sterke nummers uit de zelfgecreëerde puinhoop te slaan. Tweede plaat The Underside Of Power staat er weer vol mee. De titeltrack, Death March en Cleveland zijn slechts drie voorbeelden van immens krachtig gezongen anthems vol prachtige en gekke impulsen, van knetterhard drumwerk tot zinderende electro tot hysterisch gegil. Lastig te duiden en niet voor de zwakke maag, want moddervet.