The Libertines zijn altijd een nostalgie-act geweest. Maar waar ze twintig jaar geleden als kereltjes droomden van een ingebeeld Engeland waar ze al William Blake citerend doorheen rammelden, zijn ze nu zélf bakens van herinnering geworden. Hun shows en setlists doen het toegestroomde publiek denken aan een tijd waarin ze hoofdschuddend naar George W. Bush en Tony Blair keken, en zich verloren in hun eígen idee van jeugd en vrijheid – een idee dat Pete Doherty en Carl Barât als geen ander in woorden, rammelende akkoorden en tabloidwaardige strapatsen wisten te vangen.