Ze kunnen vurig indierocken, zoals ook in Prowl Great Cain, maar vaker vormen ze een klein kamerorkest (piano, viool) dat Darnielle’s poëtische teksten vol vreemde referenties (drie liedjes verwijzen deze keer naar acteurs: Charles Bronson, Judy Garland en Liza Minnelli) stemmig omlijst. Het harmoniekoortje in het haast a capella High Hawk Session is mij een stap te ver richting muzikale wasdom, maar verder pakt Darnielle je na verloop van tijd toch weer in met zijn spitsvondige huiskamerpop, geproduceerd door oud-Morbid Angel-gitarist Erik Rutan. Darnielle, weet deze trouwe fan, is immers een groot deathmetalfanaat.