Anders dan bij de meeste dj-producers zal je de liedjes van Elias Mazian niet snel in zijn sets tegenkomen. Als jongeling in Trouw en regular in De School draait hij allround house en techno die zo goed als niks te maken heeft met zijn dromerige popsongs. Vriendelijke synthpop is het, met twee benen in de jaren tachtig, het best te vergelijken met het rustigere werk van Het Goede Doel.
Mazians stijl is nergens opdringerig; helderheid is het toverwoord. De plaat staat vol met even herkenbare als eenvoudige zinnetjes die geheid voor een glimlach zorgen. ‘Een man die valt van zijn fiets en niemand die er wat van zegt.’ ‘In de verte lijkt er iemand op jou, en dat blijk je te zijn.’ Spinvissiaans? Niet helemaal. Zijn observaties hebben er iets van, maar Mazian houdt van concrete verhalen, werkt minder schetsmatig. Soms staat hij zichzelf maffe afbrekingen toe: ‘Ja jij hoort hier bij mij / in je armen gedij / ik het best dus begrijp / me lief.’ Pa van Doe Maar trekt hij knap zijn eigen wereld in, Hopen valt op door zijn aanstekelijke 8-bitmelodie. Alleen Bij Mij is een tikkie verzorgder dan het debuut van een paar jaar terug, al is de stap minder groot dan de verhuizing van de zolderkamer naar de studio van Martin Garrix doet vermoeden.