Melodieuze nummers die speelsheid en een licht melancholische ondertoon weten te combineren. Niet alleen geeft dat de liedjes een mooi evenwicht, het maakt ook dat je langzaam maar zeker de plaat ingezogen wordt. Alvvays mengt surfpop met nineties-indie à la Throwing Muses en Belly. De stem van zangeres Molly Rankin geeft de liedjes kleur, maar balanceert soms op het randje van zeurderig (volgende keer graag geen falsetto meer!). Uitwaaierende, galmende gitaarpartijen en frisse ritmes maken dat meer dan goed, zoals in het Beach House-achtige Dives en het springerige Next Of Kin. De productie was in handen van Chad Van Gaalen, in wiens studio de plaat ook werd opgenomen. Verantwoordelijk voor de eindmix waren Graham Walsh (Holy Fuck) en John Agnello, die eerder zijn medewerking verleende aan artiesten als Kurt Vile, Sonic Youth en Buffalo Tom. Een mooi rijtje, waar Alvvays met dit fijne debuut niet tussen misstaat.