Dragonslayer is vijftien jaar oud. Het laatste album van Sunset Rubdown is een hoogtepunt op het gebied van dat soort indie. Chaotisch, bomvol ideeën, een plaat die zichzelf lijkt te verzinnen terwijl je ernaar luistert.

Frontman Spencer Krug vulde de tussentijd met projecten onder zijn eigen naam, nieuw werk van Wolf Parade én een plaat – gemaakt onder de naam Moonface – die wat ondergetekende betreft mag meeboksen in de zwaarste gewichtsklasse: Julia With Blue Jeans On (2013).

De lijn van de laatste jaren wordt hier doorgezet: waar vorige albums zelfs op rustmomenten een soort koortsachtige spanning onder de leden leek te hebben, is er nu iets wat verdacht veel lijkt op kalmte. Saai? Nee, want tussen de regels van een ruimtelijker instrumentarium schuilt nog immer een unieke veelheid aan ideeën – die zit trouwens ook vaak ín de regels. ‘Haydn lost his mind when he heard the first for the first time / He never really got it back / I think he knows that that’s allright.’

Ja, dat is een mooie binnenkomer in Losing Light. Ouder worden in vrije associaties, mooi thema voor de hele plaat. Candles en Goulish Heart zijn andere hoogtepunten. Een ander schilderij met hetzelfde palet, net zo complex-maar-toch-catchy, net zo speels en tóch diepgaand. Afsluiter Fable Killer is prachtig en verstild. ‘You think the road is a liberator / But I think it’s just a river circling it’s way back home.’

Thuis als de mooiste plaats op aarde – dit is een plaat voor de beginnende middelbare leeftijd. Geholpen met aandacht en tijd, maar zonder vuurwerk.