Voorganger Dear God, I Hate Myself schreef hij grotendeels op zijn Nintendo en ook nu had hij van het productiebudget net een bak nasi bij de Chinees kunnen halen. Had hij hangend boven een bord tofu kunnen mijmeren over de liedjes die hij geschreven heeft over ‘een Afghaanse tiener die voor de kick vermoord wordt door Amerikaanse soldaten’ (Gul Mudin), ‘de seksuele uitbuiting van Chinese migranten’ (Factory Girls) en de ‘kopzorgen van een jonge zwangere vriendin’ (I Luv Abortion). Soms vraagt hij echt te veel van de luisteraar. Zijn pleidooi voor abortus is kakofonisch muziektheater. Virgin Prunes en Foetus, zo dramatisch gaat hij hier tekeer. Always is daarom niet zijn beste plaat. Maar hij bevalt me beter dan de gotische new wave-albums die hij recentelijk met Zola Jesus (als Former Ghosts) maakte.