Hoe letterlijk dat bedoeld is zal de toekomst uitwijzen, maar als dit vierde album één ding duidelijk maakt is ‘t dat de rek er nu wel zo’n beetje uit is. Kort en goed: op voorganger Fragrant World (2012) waren ze al comfortabel tussen kunst en kitsch beland en daar zitten ze nog steeds. Natuurlijk, het drietal maakt razendknappe popmuziek vol kekke geluiden, ritmes, samples en vocale vondsten, maar écht verbazen of innoveren – zoals op debuut All Hour Cymbals (2007) of ‘doorbraakplaat’ Odd Blood (2010) – doen ze nergens meer. Yeasayer anno 2016 staat voor hoogwaardig-synthetische designerpop in arty vermomming, met ‘speelse’ verwijzingen naar het soort semi-mysterieuze nepwereldmuziek (hoor ik daar een panfluit?) waarmee acts als Deep Forest en Enigma zelfs ooit de platenkast van mijn moeder bereikten. Al moet ik zeggen: de überpoppy hooks in I Am Chemistry, Silly Me, Half Asleep en – pas op, slipgevaar – Dead Sea Scrolls zijn onbetaalbaar. In hun soort. De oplettende lezer heeft dan al vastgesteld dat ’t hier precies de eerste helft van het album betreft. Klopt. Want beter wordt ’t nadien niet meer en als het mierzoete loflied op het dochtertje van zanger/gitarist Anand Wilder (Uma) eenmaal op koers ligt, is de heerlijke hippiegekte van All Hour Cymbals ineens wel extréém ver weg. Met de helikopterblik van het begin van deze recensie zeg ik dan maar: alle hoop op Grizzly Bear.