‘Don’t sing me the songs about the good times / Those days are gone and you should just let them go,’ zingt Brian Fallon op Old Haunts. The ’59 Sound stond in 2008 hoog in jaarlijsten over de hele wereld. Kreeg je als betrekkelijk jonge band toch ineens met iets . . .

Al lijkt American Slang in eerste instantie iets van de energie van The ’59 Sound te missen, minder verrassend te zijn. Of zou dat weer door die verdomde verwachtingen komen? Want wat lijkt Stay Lucky op het titelnummer van de vorige plaat! En ook op de rest van het album zitten – soms letterlijke – verwijzingen naar eerder werk. Moeten we dat Brian Fallon en zijn band aanrekenen? Natuurlijk niet. American Slang staat wederom vol met krachtige folkpunk, is doordrenkt van mooie tekstuele vondsten en de verhalende manier van zingen komt nog beter uit de verf dan op de vorige twee albums. En citeren uit eigen werk, dat is toch het ultieme bewijs van een grootse band? De plaat opent met de titeltrack en verraadt direct de voorliefde voor Tom Petty’s American Girl. In Bring It On komt de oude liefde voor Springsteen weer bovendrijven, een liefde die zich in dit geval vooral vertaalt in de hart-op-de-tong-teksten. Juist doordat de groep uit zo’n grote en diverse vijver met invloeden vist, klinkt The Gaslight Anthem heel erg als zichzelf. Vanaf de eerste herkenbare gitaar tot het laatste refrein-met-groots-gebaar. ‘You found the bandages inside the pen, and the stitches on the radio,’ klinkt het in Boxer, een zin die de boodschap van The Gaslight Anthem mooi samenvat: music will heal us all. American Slang mag dan geen hele verrassende plaat zijn, een klasbak is het opnieuw wel.