Na het horen van nieuwe plaat Amnesty (I) zou het mij niets verbazen als dit gewoon een pseudoniem (of tweelingzus) van de vertrokken Alice blijkt te zijn. Vooral in de meest hysterische tracks (Fleece, Enth, Concrete en Frail, om er maar een paar te noemen), klinkt Frances namelijk vrijwel exact hetzelfde als Glass. Ze beschikt over dezelfde krijs die de muziek van Crystal Castles dat angstaanjagende aspect geeft. Ook op andere vlakken is de groep onveranderd. Nog steeds pleurt Kath bakken vol niet te definiëren teringherrie bovenop duizelingwekkende synths doorspekt met steeds gekker wordende glitches en andere soundbytes. Op een of andere manier weet hij deze idiote mengelmoes opnieuw te kneden tot muziek die verrassend toegankelijk, dansbaar en (vooral in het geval van het Boards Of Canada-achtige Chloroform) sfeervol is. Kortom, ook Crystal Castles’ vierde plaat is ijzersterk. Dat hadden we gezien de omstandigheden niet verwacht.