Er is een hele rits bands die hun poppunk volgooien met hardcore-elementen, maar negen van de tien keer is het, laten we eerlijk zijn, een beetje nep. Bekendste voorbeeld is natuurlijk A Day To Remember, dat met elk album meer plastic wordt. Gelukkig is er ook nog Four Year Strong, dat met zesde album analysis paralysis met groots gemak laat horen dat poppunk zich prima laat mengen met zware riffs en breakdowns.
Het knappe is: Four Year Strong klinkt heel erg als Four Year Strong, zonder zichzelf al te opzichtig te herhalen. Neem de opbouw in opener aftermath/afterthought bijvoorbeeld, waarin nu-metal-achtige riffs worden afgewisseld met catchy punkrefreinen en breakdowns waar de metalcorebands van nu jaloers op zouden zijn. Bovendien trekt frontman Dan O’Connor alle registers open: van fluisterzang tot screams en van cleane vocals tot grunts.
Het klinkt als heel erg veel, maar het geheel is opvallend simpel en doeltreffend. In bad habit laat de band vervolgens nog meer spierballen zien, om in out of touch voorzichtige reggae-elementen te laten doorklinken. Single uncooked is jaren negentig-alt.rock en in STFIL worden de synths ineens uit de kast getrokken. Four Year Strong is op z’n best als de melodie de ruimte krijgt (out of touch, rollercoaster), maar ook een botte beuker als daddy of mine past er perfect tussen. Zo is analysis paralysis een van de leukste punkplaten van het jaar. En die had ik eerlijk gezegd niet aan zien komen.