De magie vervaagde toen Dead Can Dance steeds meer exotica-uit-een-doosje toeliet en de illusie van ‘semi-wereldmuziek’ (denk aan narigheid als Enigma en Deep Forest) de overhand kreeg. Op Anastasis, de eerste studioplaat sinds Spiritchaser (1996), vindt het duo gelukkig een acceptabele tussenvorm, al waan je je bij het tenenkrommende Agape in een Efteling-attractie (Fata Morgana, iemand?) en zet Perry je met zijn beginselverklaring Children Of The Sun pardoes terug in de schoolbanken. ‘We are ancient / As ancient as the sun / We came from the ocean / Once our ancestral home’. Voor de rest: knap gedaan en zodra Perry en Gerrard in duet gaan (in Return Of The She-King) zelfs boven zichzelf uitstijgend. Maar kippenvel? Nee. Dat was toen. ERIK VAN DEN BERG