Veel akoestische gitaren, piano’s en zacht drumwerk dus. Om dan een heel album te kunnen boeien moet je van goeden huize komen, verveling ligt immers op de loer. Maar Matranga is geen Damien Rice en het emogeneuzel over relatieproblemen en ander hartzeer levert maar een paar goede songs op. Not About A Girl Or Place bijvoorbeeld, daar zit tenminste wat venijn in. Juist daardoor lijkt het weer enorm op Jimmy Eat World, maar dat moet dan maar. Voor de rest tokkelt Matranga zich een weg door zijn inwisselbare klaagzangen. In zijn biografie meldt hij dat hij er trots op is dat hij een inspiratiebron is geweest voor veel posthardcore- en antimacho rockbands, maar dat hij niets heeft met de ‘McEmo’ van vandaag de dag. Jammer dat hij zelf zo’n zouteloze hap-slik-weg-plaat heeft gemaakt.