Dus volgt The Roots eigenwijs een geheel eigen pad. Deze keer weer eens met een conceptalbum, net als Undun uit 2011. Nu draait het niet om één personage, maar om een aantal personen. Om dat goed te begrijpen is een tekstboekje nodig, maar ook in de muziek valt niet gelijk het kwartje na de eerste keer luisteren. Het album zit vol dissonanten, tegendraadse delen, bewust op of (Dice Raw in Black Rock) óver het randje van vals. Soms gaat het zelfs richting modern klassiek en middenin nummers kan het plots een hele andere kant opgaan. Verwarrend, rommelig en hoogdrempelig? Nee, op een of andere manier keren ze altijd op het juiste moment terug naar toegankelijke pure hiphop, zoals in het geweldige Understand en The Dark (Trinity). En het album is met een dik half uur ook in een vloek en een zucht voorbij. En dan wil je nog een keer, precies zoals Black Thought voorspelde en aanmoedigde bij de aankondiging van het album. Er valt heel veel in te ontdekken als je het vaak luistert. Dit is zo’n album dat maanden plezier oplevert. ALEX VAN DER HULST