Dat Angles er überhaupt is gekomen mag een wonder heten, want voorganger First Impressions Of Earth was het product van een vreugdeloos opnameproces dat bovendien niet het door de band gewenste resultaat opleverde; het is een te zwaar, te slick en met 52 minuten veel te lang album, vonden ze achteraf. Ook Angles (34 minuten) kwam niet pijnloos tot stand: de plaat werd grotendeels in Hammonds studio in upstate New York opgenomen, zonder de fysieke aanwezigheid van Casablancas, die zijn zangpartijen opnam in New York City. De communicatie verliep meestal via e-mail, volgens Julian om het initiatief aan de andere bandleden te laten. Het bijkomende ongemak klinkt luid en duidelijk door op Angles. Vooral als The Strokes wat al te nadrukkelijk sfeer probeert te creëren, zoals in de monotone zeurtrack You’re So Right en het goeddeels mislukte elektronica-experiment Games. Two Kinds Of Happiness en Life Is Simple In The Moonlight balanceren op het randje; het zijn wat onbestemde tracks, alsof de band allang blij was dat ze íets hadden en het daar maar bij hebben gelaten. Dat geldt ook voor Metabolism, waarin Casablancas zich weer bedient van de langgerekte uithalen die First Impressions Of Earth toch een beetje ontsierden. Call Me Back, het enige nummer waarin de voor de rest angstaanjagend strak drummende Moretti werkeloos op zijn kruk zit, is op het eerste gehoor de Ask Me Anything [dieptepunt van First Impressions] van Angles, maar wordt bij nadere beluistering gered door Casablancas’ hypnotiserende, acrobatische stem. Er valt, los van die stem, gelukkig meer te genieten: de Strokes-klassiekers in spé Machu Picchu, Under Cover Of Darkness, Taken For A Fool en Gratisfaction geven deze plaat bestaansrecht. Dus ja, Angles klinkt hier en daar vermoeid, maar biedt ook hoop voor de toekomst. Valensi heeft Pitchfork al bezworen dat album nummer vijf niet lang op zich zal laten wachten. TOM SPRINGVELD