Maar wat blijkt: al die singles hebben het album niet gehaald en ANTI is niet zo tegendraads als gehoopt. Toegegeven, hits zijn er ook niet te vinden op het album, of het moet Work – met een slappe gastbijdrage van Drake – zijn. Dat is net een van de weinige missers op een album dat niet heel avontuurlijk is, maar wel over het algemeen consistent kwaliteit levert. De ingeblikte beats op opener Consideration klinken spannend en het tweetal lome nummers dat volgt, zet de toon. De lome sfeer blijft vrijwel het hele album hangen en zorgt ervoor dat veel nummers zowel redelijk zonnig als enigszins dreigend klinken. Verder horen we schurende gitaren in Woo – een van de hoogtepunten – en een Tame Impala-cover (Same Ol’ Mistakes) die precies klinkt als, jazeker, Tame Impala. Op het einde van het album kiest Rihanna voor een aantal (melo)dramatische ballads. Love On The Brain is een krachtige climax, Higher klinkt als de kater die je daaraan overhoudt. Het afsluitende Closer To You voegt dan weer niet zoveel toe. In Consideration vat Rihanna de kern van het album alvast samen. ‘I got to do things my own way, darling.’ Het lijkt er alleen op dat haar own way niet zo veel afwijkt van de way van de meeste popsterren.