Een dilemma. Je wil Denison Witmer natuurlijk beoordelen op zijn eigen merites, iets zeggen over zijn liedjes, zijn plaat. Hij is per slot van rekening al twee decennia bezig. Maar dat is moeilijk, als je zo verweven bent met indie’s grootste superheld. De vingerafdrukken, de belletjes, de arrangementen én de stem van Sufjan Stevens zijn alomtegenwoordig op Anything At All.
Hij is producer en soms ook schrijver en het duurt een krappe minuut voor we een heel koor van Sufjans het refrein van het openingsnummer de hoogte in horen stuwen. Dat zal voor de rest van het album het thema blijven: kleine huiselijke liedjes van Witmer, die ineens een duw krijgen door aanzwellende indiebarok die zó kenmerkend is dat je nog net geen ‘hoi’ tegen de speakers zegt. En, eerlijk is eerlijk, het geeft de plaat een zwengel die hij ook wel nodig heeft. Witmers verhalen over huiselijkheid zijn warm en uitnodigend, maar ook belegen en nogal clichématig. Clockmaker bijvoorbeeld, over eerlijke handenarbeid en geduld, kan zelfs door honderdduizend Sufjans niet van een vrolijk-gereformeerde suffigheid worden gered. Gelukkig staat er ook een liedje van acht minuten op de tracklist: je verheugde je al, want dit zou wel eens zo’n Sufjan-symfonie kunnen worden. En jawel hoor. Slow Motion Snow is klein-episch, stapelt laag op laag, drumcomputer en natuurlijk weer een blik Sufjans. Prachtig. Dan vergeef je ‘m dat afsluiter Brother’s Keeper de boel toch weer terug in de refostroop trekt.
