De speciale draai die Banhart aan zijn liedjes geeft, met elektronische effecten, een off kilter elektrische gitaar en verdraaide zang, ontdoet ze van hun folkjasje. Het geeft de plaat enerzijds iets lichts, maar anderzijds iets traags en zelfs vervreemdends. Dat wordt versterkt door de oosterse motiefjes die hij veelvuldig gebruikt, in Fig In Leather, Fancy Man, Saturday Night en Theme For A Taiwanese Woman In Lime Green. Eerder doken die al spaarzaam op op zijn vorige album Mala, hier is het de centrale muzikale rode draad. Zo ook in Mourner’s Dance, dat op zijn Banharts onnavolgbaar is, net als het allesbehalve feestelijk klinkende Celebration. Een knipoog zit in Jon Lends A Hand, waarin hij een paar akkoorden leent van Jonathan Richman om zijn lief te bezingen: ‘Oh, Jonathan, Jonathan, these are your chords, I’m borrowing them just to convey how very beautiful she looks today.’ Nog even gaat hij terug naar zijn folkroots in Linda en Middle Names, over een ontmoeting met een ex-geliefde. Ape In Pink Marble is een zoete plaat, maar aangenaam zoet, waarop Banhart zich verrassend coherent weet te vernieuwen.