ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
En stuitte daarbij wellicht op Wolf Parade, nog zo’n opmerkelijk (en hypegevoelig) clubje uit Montreal, dat met het door Isaac Brock (Modest Mouse) geproduceerde Apologies To The Queen Mary een plaat heeft gemaakt die qua theatrale bevlogenheid vaak niet onder doet voor het bejubelde Arcade Fire-debuut. Eerste aandachttrekkers zijn de expressieve stemmen van gitarist Dan Boeckner en toetsenman Spencer Krug, die de leadvocalen keurig verdelen. Waarbij de overslaande en hikkende Krug (denk Bowie in z’n cocaïnejaren) op punten wint, zeker qua buitenaardsheid. Samen zingen ze – dol op mysterieuze beeldspraak – over geesten, machines, parallelle zonnestelsels, familiebanden, verknipte romantiek en ‘bad things that happen in the night.’ En daar horen uiteraard geen doordeweekse muziekjes bij, maar even grillige als melodieuze botsingen tussen indierock, arty pop, emo, prog en psychedelica. Met als terugkerende waarde dezelfde secuur vormgegeven melancholie die we al van Arcade Fire kenden. Luister naar Modern World (dat pianootje!), het hartverscheurende Dinner Bells of de dwingende ‘lalala’-interventie in Dear Sons And Daughters Of Hungry Ghosts en u begrijpt. Hemelbestormend goed. ERIK VAN DEN BERG