Opvallend is de puntigheid waarmee alle composities in elkaar gestoken zijn, vol knappe details, maar zonder dat er overdadig gespeeld wordt. Als de baslijn het nummer kan dragen, dan gebeurt dat ook. De componisten/producers Maarten Devoldere en Jinte Deprez bezitten – net als bijvoorbeeld The xx – de kunst om het geluid sober en relaxt te houden. Dat past dan prima bij de woorden over verveling, je shit voelen omdat die chick op hoge hakken onbereikbaar blijft en ‘motherfucking Disney endings’. De melodielijnen zijn echter vaak vele malen spannender dan die van bovengenoemde Londenaren en in Wire en I’ll Stay Here benaderen ze zelfs het niveau van die van Alex Turner in The Last Shadow Puppets of op de laatste cd van Arctic Monkeys. Met hem delen de West-Vlamingen soms zelfs een wat vreemd aandoend Cockney-accent. Een andere troef is dat de leadzang een aantal keren met vier man tegelijk verzorgd wordt. Niet harmonieus, maar krachtig recht vooruit, allemaal dezelfde partij zingend. Slim is ook dat de band alle drumpartijen liet inspelen door meesterdrummer Mario Goossens (Triggerfinger) en de zaak in Noorwegen liet afmixen door Yngve Leidulv Saetre, de man die ook Kings Of Convenience, Datarock en Röyksopp dat frisse popgeluid meegaf. Balthazar zet met Applause zowaar een nieuwe norm in het prettige schemergebied tussen pop en rock en plaatst België opnieuw op de kaart als toonaangevende popnatie. WILLEM JONGENEELEN