Het is nooit makkelijk om te besluiten met welk nummer je je debuutplaat opent, maar als je zo veelzijdig klinkt als Eat-Girls is dat nog een tikkie lastiger. Het Franse trio kiest heel bescheiden voor een loszanderige elektronicatrack met demo-achtige zang. Daarna schiet het alle kanten op.

We horen bedompte onderwaterdisco (A Kin) en lo-fi-kraakpandkrautrock (Para Los Pies Cansados). Unison is op de eerste helft postpunky en duister. Na een korte noise-explosie krijg je hetzelfde nummer nog eens, maar dan in een dubversie. Earthcore is ook al zo’n prijsnummer, waarin een simpele beat en een nog simpelere bliepjesmelodie haast ongemerkt worden overstemd door een langzaam opkomende noisevloer, die zich als het ware naar het plafond beweegt en langzaam al het leven uit het nummer perst. De constanten die dit alles bij elkaar houden, zijn de met een dik Frans accent gezongen onnavolgbare teksten en een voorliefde voor stokoude analoge bakken. Nieuwsgierig en eigenwijs debuut, al heb ik bij het slotnummer het idee dat ze wel erg goed naar onze eigen Pascal Pinkert (Dollkraut, De Ambassade) hebben geluisterd. Het zij ze vergeven; je kunt mindere goden aanbidden.