Die klinkt zoals de titel doet vermoeden: liedjes van en door ‘de Nederlandse Dylan/Donovan’, solide ondersteund door een band die in alles de sixties ademt. Geen Ben Ik Te Min, maar obscuur materiaal dat hier en daar een tekstuele update heeft gekregen en een enkele muzikale verrassing herbergt (reggae in Een Beetje Vriendelijkheid). ‘De idealist wordt afgepist, als een rare gek, door onder de plak gekropen lieden, die iedereen hun kont aanbieden, zonder karakter of principes, thuis en op de werkplek’, declameert Armand in het Beatlesque Een Mens Is Wat Ie Geeft. De 69-jarige zanger beklimt nog altijd de barricades om misstanden aan de kaak te stellen en een stem te geven aan de buitenbeentjes die niet naar de gevestigde orde wensen te buigen. Typische jarenzestigtirades die ook in 2015 toepasbaar zijn (Gemeengoed), afgewisseld met ‘aanklachten’ (Fuck De Blues) die we minder serieus hoeven te nemen. Een succesvolle festivalact is geboren.