Het plotselinge succes van de plaat overrompelde de kunstzinnige artieste. Ze kon niet omgaan met de – naar eigen zeggen – seksistische hogere regionen van de muziekindustrie en presteerde slecht onder de druk van hoge verwachtingen. Vorig jaar ging de oorspronkelijke opvolger van Visions in zijn geheel de prullenbak in. Te somber, te moeilijk. Het album dat het daglicht wél mocht zien, komt nu – zonder al teveel promotie – uit de lucht vallen en heet Art Angels. Het is de meest veelzijdige popplaat in lange tijd, waarop Boucher haar liefde voor talloze dingen – van anime tot hiphop tot rock – heel slim weet te combineren. Zo horen we in SCREAM zowel de Taiwanese rap van Aristophanes als de horrorfilm-invloeden die Kanye West ook al in zijn Monster gebruikte. Te midden van orkestrale passages en knallende hiphopbeats vraagt Grimes zich af wat men – of het om een geliefde of de industrie gaat, blijkt lekker vaag – nou eigenlijk van haar wil. Soms doet ze dat wat verdwaasd, zoals in California. ‘You only like me when you think I’m looking sad’. In andere nummers, zoals het ijzersterke Venus Fly met Janelle Monáe, direct op de man af. ‘Heb ik wat van je aan of zo?’ is het thema van dit beat heavy nummer, dat zich het best laat omschrijven als Beyoncé voor gevorderden. Ook geluidstechnisch staat Grimes op een geheel andere planeet dan onder andere Chairlift, Sky Ferreira en andere verre verwanten. Vrijwel ieder nummer staat bol van de gekke soundbytes (piepende gymschoenen, crashende auto’s en gegrom), die je doorgaans pas ontdekt wanneer je de plaat met een degelijke koptelefoon beluistert. Iets waar je niet snel toe geneigd bent, omdat de bovenliggende songstructuren al zo ontiegelijk catchy zijn. Kleine correctie op de Eindlijst in deze OOR: het fenomenale Art Angels hoort op zijn minst in de Top 10 thuis, maar verscheen te laat om in aanmerking te komen.