ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Die laatste mag Ash & Ice – het eerste Kills-album in vijf jaar – meteen aftrappen. En hoe. Opener (en vooruitgestuurde single) Doing It To Death is, zo blijkt al snel, meteen het spannendste en meest memorabele nummer van de plaat. Is dat erg? Welnee, Nirvana’s Nevermind had dat ook en daar hoorde je niemand over. Maar voordat er nu verkeerde verwachtingen worden gewekt: Ash & Ice is geen Nevermind. Sterker nog, Ash & Ice moet zelfs twee eerdere Kills-albums (Midnight Boom en Blood Pressures) beleefd laten voorgaan. Want hoezeer het me ook spijt: de sjeu is er een beetje af bij mevrouw en meneer. Het broeit en knettert niet meer zo, echt geil en sexy wil ’t allemaal maar niet worden, voor flirts met heroin chic zijn ze nu echt te oud en ‘koortsige lo-fi-garagebluespunk’ kun je de muziek op Ash & Ice ook al niet meer noemen. Fataal geval van opgegroeid en punt gemaakt? Het zou in elk geval verklaren waarom The Kills hier opvallend vaak gas terugnemen en iets ballad-achtigs proberen, wat in het geval van het fraai bluesy Hum For Your Buzz en het ingetogen pianoliedje (!) That Love ook nog eens bijzonder goed uitpakt, niet in het minst door de vocale delivery van Mosshart (want dat ze kan zingen, bewees ze al op het James Bond-waardige Impossible Winner, slotstuk van het toch behoorlijk geflopte Dead Weather-album van vorig jaar). Dat ze het heilige vuur niet helemáál kwijt zijn, bewijzen – behalve Doing It To Death – verder nog het rauw stampende Heart Of A Dog plus de fijne rockers Siberian Nights en Impossible Tracks, maar voor de rest klinken The Kills hier toch echt te makkelijk, te terloops en vooral – schuine blik op de albumtitel – te frigide.