Een asphodel is zowel een bloem (in het Nederlands een affodil) als het niveau van de Griekse onderwereld waar overleden zielen die niet bovengemiddeld rechtvaardig of kwaadaardig waren terechtkwamen. Het zal niemand verbazen dat Veils-frontman Finn Andrews op dit album, dat aan beide zaken zijn titel ontleent, vooral interesse lijkt te hebben in de tweede associatie.

De dood en het hiernamaals liggen in vrijwel ieder nummer op de loer, op een plaat waarop de intensiteit die eerder werk van de band kenmerkte volledig getemperd is. We horen negen kleine, breekbare liedjes, waarvan alleen Melancholy Moon nog een beetje Schwung bevat. Verder horen we Andrews uitsluitend in mineurstemming, veelal ondersteund door de strijkersarrangementen van componiste Victoria Kelly. Dat is overigens geen punt van kritiek, want dit songmateriaal behoort tot het mooiste dat de band in tijden op plaat heeft gezet. De meeste emotionele stootkracht zit ‘m in de eerste helft; vooral het titelnummer, O Fortune Teller en The Dream Of Life zijn bloedmooi. In de tweede helft ligt de eentonigheid een beetje op de loer (één nummer van het energieniveau van Nux Vomica of Axolotl had misschien niet misstaan), maar het geheel zakt nooit in. Zet deze plaat aan op een grauwe winteravond met een goede koptelefoon op en het kippenvel komt vanzelf.