Juist op dit soort nummers is er voor Spence ook ruimte om echt te zingen, hoewel ze gelukkig bovenal krijst alsof de duivel zelf haar op de hielen zit. Haar grunts zijn overigens ook een stuk beter geworden, wat vooral in de dreigende opener Howl en in het snelle, chaotische Remancer voor een betere balans zorgt. Zo is Astraea een compact album, dat alleen op de langgerekte afsluiter Illuminare enigszins uit de bocht vliegt. Gelukkig staat er met Echopraxia ook nog een nummer op waarin de vijf zich volledig overgeven aan de gekte. Rolo Tomassi blijft verbazen.