De uitslag? Gelijkspel. Goin’ On heet het laatste nummer. Maar voordat het zover is, hebben The Flaming Lips – naar goed gebruik bijgestaan door de ongekroonde koning van de psychedelische sprookjessound, producer Dave Fridmann (ook Mercury Rev) – ons al even flink doen zweven. Tussen droom en werkelijkheid, hemel en aarde, zin en waanzin. We verwachtten niet anders. De bijbehorende soundtrack is evenwel rijker en surrealistischer dan ooit en helt bij vlagen vervaarlijk over naar progrock, overigens zonder dat dit oubolligheid of muzikale krachtpatserij als consequentie heeft – ik bedoel, de heren zouden het niet eens kúnnen. Pink Floyd-sfeertje in The Wizard Turns On? Akkoord, maar dan flink uit balans en lekker vrijblijvend. Gevalletje rockopera? Geen punt, maar dan wel met voldoende zelfspot in de titel: It Overtakes Me/The Stars Are So Big, I Am So Small… Do I Stand A Chance? Ook voor een poging tot ‘zwarte’ muziek (Free Radicals) schamen ze zich niet, zelfs al strandt de boel al snel aandoenlijk tussen Prince, Sly & The Family Stone en, eh, Pavement? Over aandoenlijk gesproken: in kindercircus Flaming Lips gaat een liedje met de titel Mr. Ambulance Driver uiteráárd over de volle lengte vergezeld van… een sirene. Maar natuurlijk kúnnen ze ook wel wat. Beluister het machtige Pompeii Am Götterdämmerung maar eens, ook progrock-ish, maar adembenemend goed gedaan, met die dwarsfluiten, mellotrons, echoënde gitaren en authentiek dansende seventies-baslijn. Alles ongetwijfeld uit een doosje, maar komt daar niet al eeuwenlang de mooiste toverkunst vandaan? ERIK VAN DEN BERG