LCD Soundsystem is dood, leve het – na zeven albums – plotseling in Talking Heads-waardige funkgrooves uitblinkende Parquet Courts? Nou nee, laten we het échte avontuur liever onder de jeugd en de debutanten blijven zoeken. En gewoon in dezelfde regio, want de interessantste bands in het funky postpunksegment zitten momenteel in New York en omstreken.

Public Practice (album: Gentle Grip, 2020) was goed, BODEGA was beter (tweede plaat volgend jaar maart) en het vijftal Gustaf is misschien wel het leukst. Vooral omdat ze op debuut Audio Drag For Ego Slobs geen moeite doen om zichzelf al te serieus te nemen, maar zeker ook omdat ze met zangeres Lydia Gammill een heuse entertainer in huis hebben. Ze zingt, praat, kirt, mompelt, roept, dreint en juicht alles als een jarige cheerleader aan elkaar en de rest van de band hoeft alleen maar te zorgen dat alles daaronder soepeltjes doorkachelt, liefst aan de hand van de funky plopbas van Tine Hill of de uitgekookte speldenprikken van gitarist Vram Kherlopian. Voor wie het horen wil, komen de geluiden van vroeger (ESG, The Slits, Le Tigre) en nu (Parquet Courts, Porridge Radio) voortdurend samen, maar tot epigonisme leidt het nergens. En indien toch, dan heeft Gammill genoeg stemmetjes en gebbetjes in huis om het met speels gemak te overschreeuwen. Topattractie.