Deze achtste studioplaat van de Britten is het meest onbekommerde feestje dat je dit jaar kunt bijwonen. Iedere beweging die de band hier maakt, sprankelt en zwiert en ringt keihard de bel in de nostalgieafdeling van je hersenen. Wie niet glimlacht bij het refrein van Summer Girl – het beste Michael Jackson-nummer sinds de dood van Michael Jackson – verspilt zuurstof. Van Cloud 9 tot We Can Do It, in iedere discoparel dwarrelen viooltjes als vlinders door een zomerbries, terwijl elektronische tinten de meeste nummers van verrassende wendingen voorzien. Die synthesizersolo in Dr. Buzz duikt bijvoorbeeld vanuit het niets op, en de offbeat start van titeltrack Automaton zet zelfs de grootste dansvloer-God op het verkeerde been. Deze spannende momenten zijn des te kostbaarder omdat Jamiroquai soms zó cliché retro klinkt dat het te fout begint te worden. De Chic kopiërende opener Shake It On is daar een voorbeeld van, maar nog erger is Nights Out In The Jungle, de enige song op de plaat die zanger Jay Kay solo schreef. Apen- en andere voorspelbare oerwoudgeluiden maken deze uit de kluiten gewassen jamsessie niet minder eentonig. Missers, ze horen er nu eenmaal bij op een Jamiroquai-plaat. De band zet altijd teveel tracks op z’n albums. Automaton zou als geheel beter zijn geweest met twee à drie nummers minder, maar niemand die daar om maalt wanneer Kay later dit jaar met zijn blitse neonhelm in Ahoy en de Ziggo Dome staat. Daar zal men stampen op Hot Property, boogiën op Vitamin, swayen op Summer Girl en draaien als Derwisjen op We Can Do It plus al die andere dansvloerklassiekers die Jamiroquai op Automaton aanlevert.