Getergd klinkt O’Brien nog steeds, maar het cynisme is nieuw. ‘Look at the sky, look at the trees, man it’s all the same to me’, klinkt het in het gejaagde The Waves, dat net als Earthly Pleasure wel aan David Bowie doet denken. {Awayland} is een vrij hectische stadsplaat geworden, waarop de akoestische gitaar terrein afstaat aan zijn elektrische variant en elektronische soundscapes hun intrede doen. Het levert qua vorm een wat je noemt uitgebalanceerd album op: er zijn kleine liedjes (My Lighthouse), groots gearrangeerde epische stukken (The Bell) en relatief veel gejaagd werk als Earthly Pleasure. Makkelijk hoogtepunt is Nothing Arrived, waar de klasse van O’Brien als songschrijver vanaf spat. Die soepelheid heeft hij niet over de gehele linie, wat {Awayland} deels tot een moeilijke tweede maakt. Conor zoekt, worstelt, vernieuwt, twijfelt en groeit. Hij overklast Becoming A Jackal niet, maar verveelt op {Awayland} ook geen moment. JOHN DENEKAMP