Niemand minder dan Kim Gordon – bassiste van Sonic Youth en de ongekroonde koningin van de New Yorkse undergroundscene in de jaren tachtig en negentig – schreef de ronkende bio voor Kurt Vile’s zesde album B’lieve I’m Goin Down.... Ze citeert Vile, die stelt dat het idee was om . . .

De sfeer van de plaat is intiem en gevoelig, zonder het lo-fi-geluid dat de voormalig gitarist van The War On Drugs al enkele albums geleden achter zich heeft gelaten. Vile had met zijn begeleidingsband The Violators makkelijk kunnen voortborduren op Wakin On A Pretty Daze, de plaat waarmee hij definitief een plekje tussen de groten van de indierock wist te bemachtigen. Door in plaats daarvan met B’lieve I’m Goin Down… een goeddeels akoestisch album af te leveren, toont hij niet alleen zijn eigenzinnigheid maar ook zijn zelfvertrouwen. Dat laatste klinkt tevens door in zijn immer lijzige zang, die aan rust en daarmee aan gewicht gewonnen heeft. Vile overpeinst in alle openheid en met een prettig soort zelfbewustzijn zijn leven en deelt zijn kwetsbaarheden en twijfels met de luisteraar. Hij doet dat met een ontspanning en een overtuiging die tot diep in de vezels van deze plaat zitten; melancholiek en ingetogen, maar nergens breekbaar. Openingsnummer Pretty Pimpin is een mooi vloeiend, Tom Petty-achtig rockliedje. In het daaropvolgende I’m An Outlaw haalt Vile zijn banjo tevoorschijn en herstelt het instrument eigenhandig in ere, nadat zovele rockbands zich er in navolging van Mumford & Sons aan hebben vergrepen. All In A Daze Work en Stand Inside zijn twee prachtig sobere folknummers. ‘The laws of physics have shown that a man must walk through life via peaks and valleys’, zingt hij in het ontroerende That’s Life, Tho (Almost Hate To Say). B’lieve I’m Goin Down… mag in elk geval gerekend worden tot een van ‘s mans hoogtepunten.

Actie: als je nu een abonnement neemt op OOR, dan krijg je van ons niet alleen dit nieuwe album van Kurt Vile cadeau, maar ook die van Destroyer en Low. Klik hier voor meer informatie.