Het is muziek die doet denken aan een dam waarvan de sluizen afwisselend openen en sluiten: lullig stroompje, stortvloed, lullig stroompje, stortvloed. Zo werken de Londenaren onder aanvoering van geboren frontman Marcus Mumford, die het vuurtje maar wat graag opstookt en wiens stem doet vermoeden dat hij tijdens het zingen steevast zware fysieke arbeid levert, van climax naar climax. Tussendoor zijn er uiteraard genoeg momenten van reflectie, zoals Ghosts That We Knew en Reminder, om een beetje op adem te komen. Je moet er tegen kunnen, drie kwartier onversneden pathos in een bluegrassjasje, maar dat doet niets af aan het feit dat het werkt. De zinnen worden geprikkeld. Er zal hoe dan ook worden gedanst, gezweet en gehuild. Dat het hier en daar riekt naar effectbejag is bijzaak: Sigh No More heeft met Babel de opvolger gekregen die het verdient. TOM SPRINGVELD