Voordat David Holmes doorbrak als soundtrackcomponist voor blockbusters als Ocean’s Eleven en hitserie Killing Eve debuteerde de Ierse producer in 1995 met This Film’s Crap, Let’s Slash The Seats. Wat achteraf gezien dus extra grappig klinkt. Qua goede titels zit je ook deze keer op de eerste rij bij Holmes, zo illustreren nummers als You Will Know Me By The Smell Of Onions en I Laugh Myself To Sleep. Al valt er eerlijk gezegd niet veel te lachen op zijn vijfde studioalbum.
De wereld staat in brand en vergeleken met de rellen in Ierland is dit nog een graadje erger, lijkt hij te zeggen. Tussen de krautrocksynths en no-wave-beats (denk aan Trentemøller en LCD Soundsystem) klinken de stemmen van Afghaanse en Oekraïense vluchtelingen, opgenomen in de straten van Belfast. Ook de doden krijgen een stem. ‘I believe in Lyra McKee, I believe in Sinead O’Connor, I believe in refugees’, zingt Raven Violet (Unloved) met monotone stem in Necessary Genious, wat dit perfecte popliedje direct een grimmige ondertoon geeft. Blind On A Galloping Horse is allesbehalve een comfortabele zit. Maar het is de ideale soundtrack om eens lekker te somberen over deze kutwereld, zonder in een zwart gat te verdwijnen.