ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Wat blijft die man toch een geweldig fenomeen. Openingstrack Chicago laat gelijk horen waar we staan anno 2011. Bluesy gitaarriffs, stuwende blaaspartijen en de rijpende nachtbraker Waits die eroverheen hijgt, spuugt en gromt. Op zijn zeventiende studioalbum overklast hij zichzelf als illustere vocalist. Niet gek, aangezien de 61-jarige steeds meer de leeftijd bereikt van gerijpte crooner met een alcoholprobleem die hij al sinds zijn debuut Closing Time (1973) imiteert. Alle wazige typetjes en bijbehorende stemmetjes komen voorbij in nummers van maximaal vier minuten. Zo herpakt hij de rol van de geflipte metaalbewerker die we kennen van Bone Machine uit 1992. Op het industriële Hell Broke Luce ratelen machinegeweren en exploderen bommen, terwijl Waits in de huid kruipt van een doofblinde oorlogsveteraan die zich terug waant op het slagveld. Een uit metaal geslagen gitaarriff begeleidt de bloedige strijd. Tussen het geweld door krijgen de speakers de tijd om uit te roken als Waits zijn gleufhoed opzet voor jazzy ballads, die we kennen van zijn vroege jaren (Kiss Me, Last Leaf). Bas As Me is een puntige bloemlezing uit Waits’ oeuvre, waarin alle muzikale uitspattingen nog eens voorbij komen. Een mooi uittreksel, maar gelijk de reden dat het zijn meest inwisselbare plaat tot nu toe is. Geen Tom Waits-liefhebber die dit album als favoriet gaat bestempelen. Het mist een eigen smoel, zoals eigenlijk elk album sinds Swordfishtrombones (1983) dat wel heeft. Thematische verbanden zijn hooguit terug te vinden in de teksten. De bijna pensioengerechtigde muzikant zingt meerdere malen over zijn eigen sterfelijkheid. Maar Tom Waits is de lafste niet, dus nu closing time daadwerkelijk nadert, zal hij knokken voor hij van zijn barkruk stapt. Zo refereert hij in Satisfied prachtig naar de band van vriend Keith Richard, die meespeelt op het album.‘I will have satisfaction / I will be satisfied / Mr. Jagger and Mr. Richards / I will scratch where I’ve been itching / Before I’m gone’. Dat is erg goed om te weten en geeft hoop voor de toekomst. Bad As Me is een aangenaam hobbelig ritje door veertig jaar hysterische pokkeherrie en duistere romantiek. De volgende keer iets minder vaak van afslag wisselen graag. Maar goed, wie zijn wij luisteraars om Tom Waits de weg te wijzen? THOMAS SNOEIJS