Ze zegt het niet met zoveel woorden, maar in het interview in de vorige OOR laat Annelotte de Graaf doorschemeren dat ze over voorganger European Heartbreak met terugwerkende kracht niet meer zo enthousiast is. Ze verschool zich achter een personage en in het maakproces had ze weinig plezier gehad. Op Barefoot On Diamond Road is alles anders. Eindelijk durft ze te laten zien wie ze werkelijk is.
Toch is van een rigoureuze stijlbreuk geen sprake. De muur die ze opwierp, was in haar hoofd misschien van beton, de luisteraar keek er dwars doorheen. Maar er is wel degelijk iets veranderd. Het is alsof ze voorheen liedjes maakte die ze een bepaalde sfeer meegaf en tegenwoordig sferen creëert die ze vervolgens in liedvorm giet. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat dit haar lockdownplaat is. De Amsterdamse binnenstad veranderde zomaar van een pretpark in een stilteoord en dan hoef je geen dozijn discobangers te verwachten. Al zijn esoterische composities als Life Is Coming Home niet eens in de meerderheid. Just Like Me en Odd To Even kunnen gewoon in je indiehitjesplaylist en in welke pikzwarte fase van de lockdown we zaten toen ze het Roadburn-waardige I’m Not There schreef? Ik geloof dat ik dat verdrongen heb.